Wystawa rzeźby i projekcja filmu - THE MASTER AND THE SLAVE
| Data: | |
| Miejsce: | Centrum Aktywności Twórczej w Ustce/Bałtyckie Centrum Kultury w Ustce |
| Godzina: | 08:00-20:00 |
| Organizator: | Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej |
| Kategoria: | Kulturalne |
| Wstęp: | Wolny |
Wystawa rzeźby i projekcja filmu - THE MASTER AND THE SLAVE:
Termin: 29.11-06.12.2017 r.
Wystawa oraz prezentacja filmu będą dostępne dla zwiedzających w dniach:
poniedziałek / piątek w godz. 8:00-16:00
środa w godz. 8:00-19:00
wtorek / czwartek w godz. 8:00-20:00
Miejsce: Bałtyckie Centrum Kultury w Ustce / ul. Kosynierów 21 / I piętro.
wstęp wolny
THE MASTER AND THE SLAVE to wideo instalacja, której akcja rozgrywa się w dalekiej przyszłości. Opowiada o mieszkających na Marsie ludziach, którzy pragną wrócić na Ziemię. W tym celu przeprowadzane są liczne eksperymenty, a gdy się to wreszcie udaje, okazuje się, że nie każdy będzie mógł mieszkać na Ziemi. Nastały czasy, w których trudno odróżnić twory natury od wytworów człowieka, prawdziwe od sztucznego, biologiczne od nieorganicznego lub syntetycznego, włączając w to ludzi. Jednym z nich jest Simone. W materiale wideo pojawiają się ludzie i androidy, roboty bankowe i roboty-psy, maszyna przepowiadająca przyszłość i automat do sprzedaży z ramieniem robota, inteligentna oberżyna i wirtualny asystent. THE MASTER AND THE SLAVE odwołuje się do długiej tradycji opowieści, od dawna rozpalających ludzką wyobraźnię, o technologii, która zamiast służyć człowiekowi, przejmuje nad nim kontrolę. Autor pokazuje lęk przed technologią, przed tym co dziwne, inne, przed tym co się porusza… Fascynacja ustępuje miejsca odrzuceniu. Technologia ujawnia czasami swoje ciemne strony. Podobnie jak ludzkość, która nawet wtedy gdy osiąga wysoki stopień rozwoju, gdy każdy człowiek ma prawo do sprawiedliwości i równości, nadal potrzebuje niewolników. Miejsce: Bałtyckie Centrum Kultury w Ustce / ul. Kosynierów 21 / I piętro.
MATERIAL HISTORY IN THE DIGITAL AGE / PROJEKCJE WIDEO / Centrum Aktywności Twórczej w Ustce /ul. Gen. Zaruskiego 1a
2012 / ENCURRALADA NOS ROCHEDOS REPUBLIKA CZESKA / PORTUGALIA, 13:00 MIN
2015 / BLUE MOSQUE CEILING / TURCJA /PORTUGALIA / 09:33 MIN
2016 / A PARADOXICAL HYPERTROPHY OF TOUCH / PORTUGALIA/FRANCJA / 12:00 MIN
2017 / ARTIFACT AS REFUGEE / FRANCE /PORTUGAL / 24:00 MIN
ENCURRALADA NOS ROCHEDOS, 2012, REPUBLIKA CZESKA/
PORTUGALIA, 13:00
Anna odwiedza zagraniczne miasto. Podczas zwiedzania wciąż natyka się na dwie dziewczynki, które cały czas milczą, chociaż wydaje się oczywiste, że nie powinny. Encurralada nos Rochedos (Uwięziony w skałach) to wyrażenie zaczerpnięte od Petera Sloterdijka. Anna wydaje się w pewnym stopniu ulegać przemocy i niepokojowi związanymi z podróżowaniem. Dopiero oglądając świat przez obiektyw aparatu fotograficznego, kobieta odkrywa swoją sytuację: nie ogląda świata własnymi oczami, nie mówi, nie żyje… Anna chodzi, dużo chodzi, zdaje sobie jednak sprawę, że prawie wcale się nie oddala – a właściwie w ogóle się nie porusza.
BLUE MOSQUE CEILING, 2015, TURCJA/PORTUGALIA, 09:33
Biblia, Księga Hioba 7:8 „Niechajże nie patrzy na mię oko tych, którzy mię widzą, ale dwie oczy twoje obróć na mię, alić mnie nie stanie”.( Biblia Brzeska, 1563) „Nikt już mnie powtórnie nie ujrzy, spojrzysz, a już mnie nie będzie”.(Biblia Tysiąclecia, 1983). Film ukazuje różne sposoby kontaktu z boskością przez medytację lub łączność cyfrową. Istnieje wiele sposobów patrzenia na sufit (w filmie pokazano ich100), tak jak istnieje wiele sposobów patrzenia na to, co niewidzialne. Niewidzialne nie tylko w odniesieniu do boskości, ale także relacji i podziałów społecznych. Autor przedstawia różne sposoby na ujrzenie, prze(życie) i odwzorowanie, pokazując widzom na pozór nieszkodliwe przeciwieństwa: z jednej strony modlitwa, z drugiej kontemplacja i wypoczynek, kobiety i turyści z jednej strony, z drugiej (muzułmańscy) mężczyźni. Widzimy zderzenie dwóch sfer – kontemplacyjnej i cyfrowej, oraz różnych sposobów praktykowania wiary – modlitwa i dokumentowanie modlitwy – co dowodzi, że możliwe jest istnienie wielu sposobów łączności z boskością.
A PARADOXICAL HYPERTROPHY OF TOUCH, 2016, PORTUGALIA/FRANCJA, 12:00. Film odkrywa fizyczny związek człowieka ze sztuką oraz narzędzia umożliwiające jej percepcję. Boris Groys nazywa muzeum maszyną nieśmiertelności, w której powstają ponadczasowe obiekty bądź artefakty. Ponadto uważa on, że należałoby wykorzystać osiągnięcia technologiczne do uczynienia człowieka nieśmiertelnym, by mógł poznawać wszechświat w szerszym wymiarze czasowym. Jednak niniejszy materiał ma na celu pokazanie, że wraz ze złagodzeniem jednego niepokoju (dzięki pozyskaniu nieśmiertelności) narasta inny (oparty na odczuciu, że muzea powstają w skutek gromadzenia artefaktów, a przez to jakby zmieniają bieg i umiejscowienie historii). Muzeum pokazano tu jako kosmos, pełen gwiazd, komet, planet i czarnych dziur. Muzea stają się przestrzenią dla sztucznej inteligencji. Kuratorzy dbają o sztukę. Maszyny dbają o ludzi. Metody walki ze starzeniem się stają się pokarmem dla wampirów. Pielgrzymka do słońca zamienia się w całkowite zaćmienie.
ARTIFACT AS REFUGEE, 2017, FRANCE/PORTUGAL, 24:00
Materiał jest zaproszeniem do refleksji nad sposobem, w jaki własność kulturalna staje się świadectwem konfliktu oraz przekazuje insygnia związanej z nim władzy. Ukazany konflikt między ochroną a destrukcją, plądrowaniem a repetriacją, imperializmem a nacjonalizmem, oryginałem a cyfrową kopią prowadzi nas do odkrycia paradoksalnej roli artefaktów w walce między obiektami a ludźmi.
MATERIAL HISTORY IN THE DIGITAL AGE / Centrum Aktywności Twórczej w Ustce
Najnowsze prace Filipe obracają się wokół muzeów i archiwów. Za pomocą wirtualnych inerfejsów, artysta przedstawia podróże i pielgrzymki do współczesnych celów wycieczek turystycznych, miejsc kultu i duchowości. Artysta zajmuje się rolą historii materialnej w erze cyfryzacji i bada jaki rodzaj indywidualnej, osobistej i ogólnej pamięci można odnaleźć w instytucjach i obiektach, które zostały usunięte z teraźniejszości. Równocześnie Filipe zajmuje się ulegającą niekończącej się manipulacji cyfryzacją, biorąc za punk wyjścia cyfryzację jako fikcję, jako znak, który świadczy, że skończyła się era dokumenacji. Poprzez badanie cyfrowych pozostałości medialnych, tak jak architekt badający starożytną świątynie podczas prowadzenia wykopalisk, artysta odtwarza rzeczywistość jako fikcję, z której pierwotnie powstała, aby pomóc nam poznać współczesną historię, tzn. otaczającą nas narrację oraz nieoczekiwane, osobiste więzi łączące ludzi dzięki historycznym miejscom i artefaktom, nawet jeśli globalizacja pozbawi ich namacalnych i emocjonalnych odniesień.
Jego ostatnie prace poświęcone są muzeom i praktykom muzealniczym. Muzea wydają się jednymi z najważniejszych instytucji XXI wieku, przenikających swoimi działaniami m.in. do kościołów, banków, portów, jak i naszych domów.
Żyjemy w świecie pełnym muzeów, dzieł sztuki, dokumentów i pomników, w którym przekaz medialny stał się ważniejszy od samego doświadczenia. Pomimo łatwości podróżowania, coraz trudniej zobaczyć wszystkie muzea na świecie, których nieustannie przybywa, tak w postaci fizycznej, jak i cyfrowej. Zjawisko to napawa niepokojem w świecie postkapitalistycznym, w którym łatwość dostępu do oferty i jej rzeczywisty odbiór tak naprawdę nie współgrają ze sobą.
Filipe Afonso koncentruje się na zgłębianiu różnych form mediacji (technologii, mediów, sztuki, turystyki, religii, polityki i ekonomii) występujących pomiędzy ludźmi oraz tym, co widzą, myślą i czują. Zajmuje się także interakcją pomiędzy ludźmi a technologią oraz ulegającym obecnie zmianie sposobem dostępu do obrazów. Czasami autor skupia się na konkretnej postaci, zwykle jednak jego twórczość ma wymiar globalny i uniwersalny, nawiązując do lęków nękających współczesny świat, które zostają wyrażone za pośrednictwem wspomnianych wcześniej form mediacji.
Data dodania